СУСТРЭЧА УСІХ СВЯТЫХ

Святасць — гэта не ўзнагарода для выбраных, а шлях, адкрыты кожнаму сэрцу, якое прагне Бога. Гэта агонь, што не згарае, а асвятляе. Гэта водар любові, што не вянне. І ў Варнянскім касцёле святога Юрыя гэты агонь запаліўся асабліва ярка…

1 лістапада — дзень, калі неба нахіляецца да зямлі, каб нагадаць: мы ўсе пакліканыя да святасці, пасля ўрачыстай Святой Імшы, у сценах касцёла, дзе кожны камень дыхае малітвай, адбылася падзея, што стала сапраўдным абразом Божай прысутнасці — Баль Святых.

Гэта была не проста пастаноўка. Гэта была літургія сэрцаў, жывая сустрэча з тымі, хто прайшоў зямны шлях з верай, надзеяй і любоўю. Дзеці парафіі, як маленькія апосталы, разам з катэхэткамі і бацькамі, падрыхтавалі імпрэзу, якая ператварыла сцэну ў нябесны сад.

Усё пачалося з дзіцячага пытання: “А хто такія святыя?” — пытання, што гучала, як шэпт душы, як пачатак паклікання. І пробашч ксёндз Віктар, як добры пастыр, адкрыў дзверы да разумення: святасць — гэта вернасць, гэта служэнне, гэта любоў.

А далей святыня напоўнілася святлом. Адзін за адным з’яўляліся святыя: Маці Божая, Юзаф, Адам і Ева, Вераніка, Таццяна, Роза Лімская, Цэцылія, Фаўстына, Філамена, Пётр і Павел, Дзіанісій, Альжбета, Ян Хрысціцель, Тэрэза ад Дзіцятка Езуса, Максімільян Кольбэ, Яўген, Рох, Маргарыта, Агата, Аліна, Лаура, Ян Павел ІІ, Глеб і іншыя. Яны не проста расказвалі пра сябе — яны сведчылі, яны маліліся, яны дакраналіся да сэрцаў.

Кожнае дзіця ўвасабляла свайго святога з такой праўдзівасцю, што гледачы адчувалі: абразы ажылі, нябесныя апекуны сышлі з іконаў, каб быць сярод нас. Касцюмы, зробленыя з любоўю і верай, былі не проста прыгожымі — яны былі прасякнутыя духам, як ружанец у руках Маці Божай.

У кожным слове — сведчанне. У кожным позірку — пакліканне. У кожным руху — святасць, што перадаецца, як агонь ад свечкі да свечкі. І гэты агонь не згасае.

У фінале ўсе святыя выйшлі і заспявалі: “Як малы, так і вялікі хоча быць святым…” Гэта была песня надзеі, песня паклікання, песня веры, што ўзносіцца да неба, як кадзіла, як малітва.

Вядучыя прамовілі словы, што сталі заклікам да кожнага: — Святасць — гэта вернасць. Не бойцеся быць добрымі! Не саромцеся сваёй веры! — Няхай нашы сэрцы будуць як свечкі, што гараць для Бога і людзей! — Дзякуй усім за падрыхтоўку, за ўдзел, за прысутнасць! — Няхай усе святыя моляцца за нас з Неба, а Святы Дух вядзе нас да святасці!

У завяршэнні пробашч ксёндз Віктар выказаў шчырую падзяку ўсім удзельнікам, бацькам і катэхеткам за вялікую працу і любоў. А парафіяне адказалі доўгімі, цёплымі апладысментамі, што гучалі як “дзякуй”  ад усяго сэрца.

Святыя — гэта не толькі тыя, каго шануюць у літургіі. Гэта тыя, хто жыве ў нашай памяці, у нашых малітвах, у нашым імкненні да святла. І калі дзіця кажа: “Я таксама хачу быць святым”, — гэта значыць, што неба дакранулася да зямлі. І гэта значыць, што святасць — побач.