Рэлігійная абшчына
“Парафія касцёла Святога Юрыя ў аг. Варняны
Астравецкага раёна Гродзенскай дыяцэзіі Рымска-каталіцкага Касцёла ў Рэспубліцы Беларусь”
Аднойчы, у грамадскім транспарце, мне давялося стаць сведкам размовы двух маладых жанчын. Яны сядзелі побач, і спачатку гаворка ішла пра дзяцей, пра восень, пра каву. Але неўзабаве размова перайшла ў нешта глыбейшае — у тое, што кранае душу.
— Мы з дзяўчатамі ўчора так прыгожа ўпрыгожылі ўваход: гарбузы, свечкі, павуцінка. І на твары — крыху фарбы: чэрап, як у кіно. Гэта ж проста для прыгажосці. Хэлоўін — гэта весела. Мы ж не выклікаем духаў, не чытаем заклінанні. Гэта гульня…
— Гульня? — ціха, але выразна адказала другая. — Ці можна гуляць у смерць, калі мы верым у Жыццё? Ці можна маляваць чэрап, калі мы носім на сэрцы крыж?
— Але ж гэта як на Новы год — людзі ставяць ёлку, як на Вялікдзень — малююць яйкі. Гэта ж проста традыцыя, не богаслужэнне…
— Касцёл — гэта не пра гульню, а пра праўду. Не пра маскі, а пра аблічча Хрыста. І калі мы пачынаем блытаць традыцыю з верай, мы рызыкуем страціць сутнасць. У касцёле — крыж, Евангелле і жывое Слова. А не казачныя вобразы, што адцягваюць душу ад святла.
— Але ж дзеці! Яны так радуюцца, калі бачаць касцюмы, цукеркі, агеньчыкі…
— Іх радасць — як свечка на ветры. Мы, дарослыя, павінны быць вартаўнікамі іх душ. Калі мы вучым іх жартаваць з цемры, ці не навучым іх калісьці прымаць яе як норму? Ці не лепш паказаць ім святло святых, а не цені масак?
— Ты заўсёды такая сур’ёзная. Але ж свет змяняецца. Людзі цяпер самі выбіраюць, што ім рабіць. Касцёл са сваімі правіламі — ён жа не заўсёды паспявае за жыццём…
— Хрыстус не змяняецца. Ён — учора, сёння і заўсёды. І калі свет святкуе цемру, мы пакліканыя быць свечкамі, а не часткай натоўпу. Католік не можа святкаваць Хэлоўін, нават у жарт, бо жарт над смерцю — гэта жарт над Уваскрасеннем. І калі ты сумняваешся — не спяшайся верыць часопісам ці блогам. Прыйдзі ў касцёл. Прыйдзі да святара. Ён не асудзіць. Ён растлумачыць. Ён дапаможа табе адрозніць гульню ад духоўнай небяспекі.
— Мне балюча гэта чуць…
— І мне балюча гэта казаць. Бо я бачу, як ты шукаеш святло, але табе падсоўваюць ліхтарыкі з цемры. Ты не злая. Ты згубіла арыенцір. Але Бог чакае. Ён не закрыў дзверы. Ён не глядзіць на маску — Ён глядзіць на сэрца. І калі ты прыйдзеш, нават з болем, нават з сумневам, нават з гарбузом у руках — Ён прыме. Але Ён не скажа: «Гуляй далей». Ён скажа: «Ідзі за Мной».
І жанчыны замоўклі. А я сядзеў побач і думаў: як важна слухаць не толькі словы, але і сэрцы. Як важна не згубіць святло сярод масак. Як важна памятаць, што цемра — не гульня. І што касцёл — гэта не музей традыцый, а дом жывога Бога, дзе кожны можа спытаць, засумнявацца — і вярнуцца.
Паважаныя браты і сёстры!
Звяртаемся да вас са шчырай удзячнасцю і любоўю за вашу падтрымку і вернасць нашай святыні. Ваша прысутнасць і ўдзел у жыцці нашай парафіі надзвычай важныя для нас. Мы цэнім кожнага, хто дапамагае падтрымліваць наш касцёл у годным стане праз ахвяраванні і малітвы.
Наш касцёл існуе і развіваецца дзякуючы вашым шчодрым ахвяраванням. Без вашай дапамогі і падтрымкі, нам было б цяжка забяспечыць належныя ўмовы для правядзення службаў, утрымання будынка касцёла.
Калі жадаеце скласці ахвяраванне на патрэбы нашага касцёла, звяртайцеся ў закрыстыю да кс. Віктара. Няхай Бог багаславіць вашыя намаганні і дасць вам моц і спакой.
У закрыстыі таксама можна:
У закрыстыі вы можаце набыць: малітоўнік, спеўнік, свечкі, крыжык, абразы рознага памеру, неабходныя рэчы для шлюбу, хросту и г.д.
