Рэлігійная абшчына
“Парафія касцёла Святога Юрыя ў аг. Варняны
Астравецкага раёна Гродзенскай дыяцэзіі Рымска-каталіцкага Касцёла ў Рэспубліцы Беларусь”
У свеце, дзе нават памяць становіцца пластыкавай, просты вернік разважае пра тое, што сапраўдная прысутнасць на могілках — гэта не дэкор, а малітва. Не бляск, а цішыня. Не жэст, а любоў. Ці не час нам вярнуцца да жывога — да свечкі, жа жывых кветак, да Святой Імшы, да шэпту: «Пане, дай яму вечны супакой»?
Калі я прыходжу на могілкі, мне хочацца цішыні. Не слоў, не паказу, не спаборніцтваў. Проста пастаяць. Успомніць. Памаліцца. Гэта не кірмаш, дзе выбіраюць «самае прыгожае». Гэта зямля, дзе ляжаць тыя, каго я любіў і ведаў. І я веру: іх душы не зніклі. Яны чакаюць уваскрасення. Чакаюць Бога. Чакаюць нас.
Але ўсё часцей магілы ператвараюцца ў выставу. Пластыкавыя кветкі — яркія, бліскучыя, «вечныя». Іх ставяць, каб не турбавацца. Каб не вянулі, не патрабавалі догляду. Але яны — халодныя. Не маюць памяці. Не маюць малітвы.
І я думаю: ці не лепш было б замест гэтых штучных руж — запаліць свечку? Памаліцца. Прыйсці на Святую Імшу. Папрасіць прабачэння. Аддаць час не на выбар кампазіцыі, а на размову з Богам. Бо памяць — гэта не ўпрыгожванне. Гэта прысутнасць. Гэта калі ты стаіш ля магілы і кажаш: «Я памятаю. Я люблю. Я малюся».
Пластык не ведае, каму ён прысвечаны. Ён не адчувае, не дыхае. А мы напаўняем ім могілкі, прыроду, нават свае думкі. Мы шукаем зручнасць, а не сэнс. Мы хочам зрабіць «як усе», каб не вылучацца. Замест жывога выбіраем штучнае. Але душы памерлых — не чакаюць дэкору. Яны чакаюць любові. Чакаюць малітвы. Чакаюць нас.
А мы замяняем жывое пластыкам. Замяняем адносіны — знешнім выглядам. Бо так нам лягчэй. Кветкі будуць стаяць «для людзей». Будзе прыгожа. Але гэтае «прыгожа» — эгаістычнае.
І я стараюся памятаць: Бог глядзіць не на тое, што мы прынеслі, а з чым мы прыйшлі. З якім сэрцам. З якой надзеяй. З якой верай.
Калі я стаю ля магілы, я не хачу проста паставіць кветку. Хачу быць з тымі, каго люблю ў малітве. Хачу быць з Богам. Хачу пайсці ў касцёл на Святую Імшу, запаліць свечку, пайсці да споведзі, прайсці разам з усімі ў жалобнай працэсіі на могілкі, памаліцца разам за памерлых.
Бо памяць — гэта не жэст. Гэта дар. Гэта прысутнасць. Гэта любоў, якая жыве нават пасля смерці.
Паважаныя браты і сёстры!
Звяртаемся да вас са шчырай удзячнасцю і любоўю за вашу падтрымку і вернасць нашай святыні. Ваша прысутнасць і ўдзел у жыцці нашай парафіі надзвычай важныя для нас. Мы цэнім кожнага, хто дапамагае падтрымліваць наш касцёл у годным стане праз ахвяраванні і малітвы.
Наш касцёл існуе і развіваецца дзякуючы вашым шчодрым ахвяраванням. Без вашай дапамогі і падтрымкі, нам было б цяжка забяспечыць належныя ўмовы для правядзення службаў, утрымання будынка касцёла.
Калі жадаеце скласці ахвяраванне на патрэбы нашага касцёла, звяртайцеся ў закрыстыю да кс. Віктара. Няхай Бог багаславіць вашыя намаганні і дасць вам моц і спакой.
У закрыстыі таксама можна:
У закрыстыі вы можаце набыць: малітоўнік, спеўнік, свечкі, крыжык, абразы рознага памеру, неабходныя рэчы для шлюбу, хросту и г.д.
