Капліца, што збірае надзею

11 жніўня, калі сонца пяшчотна дакранаецца да зямлі, у Вороне адбываецца нешта большае, чым проста свята — гэта дзень, калі людзі вяртаюцца да вытокаў сваёй душы, да таго месца, дзе малітва становіцца дыханнем. Тут адзначаюць Урачыстасць святой Філамены.

Капліца святой Філамены — невялікая, але гордая, як сама яе нябесная апякунка. Яна стаіць на ўзгорку, адкуль віднеецца ўсё наваколле, і нібыта сама глядзіць на кожнага, хто набліжаецца. Белая, як кветка ў чысціні, яна прыцягвае позірк здалёк, як промень у гушчы лістоты — яе немагчыма не заўважыць, яе немагчыма абмінуць.

Гэты дзень быў асаблівы. 24 гады таму капліца была абноўлена, нібыта сэрца, якое пачынае біцца па-новаму. І роўна чатыры гады таму, дзякуючы кс. Віктару Захарэўскаму, яна зноў афіцыйна стала святыняй святой Філамены — адзінай у Беларусі. Гэтыя лічбы — не проста дата, а сведчанне веры, якая не забываецца, якая вяртаецца.

У гэты дзень кожны са сваімі думкамі, са сваёй цішынёй унутры спяшаўся ў Варону. Хтосьці нёс падзяку за новае жыццё ў сям’і. Хтосьці — малітву за здароўе родных. Хтосьці — слёзы, якія нельга было стрымаць.

Ад брамы да ўваходу — дыван з жывых кветак. Ён не быў прадуманым дызайнам, ён быў натуральным жаданнем сказаць: "Святая, мы любім цябе". Пялёсткі клаліся ў цішыні, як малітвы, што не патрабуюць слоў.

Святая Імша — як ранняе сонца, што праганяе цемру. У капліцы — адчуванне, што святая Філамена побач. Ніхто яе не бачыць, але ўсе адчуваюць — у спакоі, у слязах на шчацэ, у лёгкім подыху, што кранае твар. Святыя прысутнічаюць не гучнасцю, а любоўю.

Біскуп Уладзімір Гуляй — як бацька, што вярнуўся дадому. Яго сустракалі з хлебам і соллю, дзеці дарылі кветкі, а ў паветра ўзляталі шары, поўныя дзіцячых мрояў. Яны ведалі: гэта не проста візіт, гэта благаслаўленне.

У прамоўленай гаміліі з вуснаў біскупа Уладзіміра, адкрываецца нам праўда, што веліч чалавека не ў гадах, не ў золаце зямным, не ў гучнасці імёнаў, але — ў чысціні сэрца, у той непахіснай вернасці, што, як свечка, гарыць перад абліччам Хрыста.

Як жа гучыць гэтая праўда ў лёсе маладой дзяўчынкі Філамены — нявесты Хрыста, якая, адмовіўшыся ад зямнога багацця, выбрала дарогу святасці. Яе сэрца, як белы лілейны пялёстак, не зламалася пад цяжарам выпрабаванняў. Яна прыняла смерць, як прынімаюць вянок — не як канец, а як пачатак. І гэта — дзяўчынка, якой было толькі трынаццаць гадоў…

Гэта не брама мучаніцтва, гэта — прамень надзеі. Бо яе пакуты — не крык болю, а спевы любові, не знак слабасці, а сведчанне сілы веры. Яе вера была як скала, што не зрушыць ні вецер, ні плынь часу. Яе любоў да Хрыста была як агонь, што не гасне нават у цемры.

А як ёсць з намі? Ці мая вера — гэта толькі знешнасць, як фарба на сценах, што лёгка аблупіцца? Ці маё сэрца чыстае, як крыніца, што не ведае гнілі? Ці маю я адвагу быць сабой у Хрысце — не хаваючыся, не прыстасоўваючыся, але стаючы, як свечка на алтары, адкрыта і з надзеяй?

Няхай прыклад святой Філамены стане люстэркам для кожнага з нас. Няхай яе жыццё — як песня, што не згасае — прабудзіць у нас жаданне быць чыстымі, быць вернымі, быць адважнымі. Бо сапраўдная веліч — гэта не тое, што бачаць людзі, а тое, што бачыць Бог.

Пасля Імшы прайшла працэсія — ціха, велічна, як рэчка, што нясе малітву. Вернікі, як адзін народ, ішлі вакол капліцы, і зямля пад іх крокамі нібыта чула кожнае слова.

У канцы свята — словы падзякі, віншаванні біскупу з 50-годдзем. Але гэта былі не проста словы — гэта была даніна сэрца, даніна таму, хто дае святло, калі яно патрэбнае.

Напрыканцы Біскуп Уладзімір з усмешкай і бацькоўскай цеплынёй падаў дзеткам салодкія падарункі — як знак радасці, як благаслаўленне, як маленькі прамень Божай дабрыні ў дзіцячых далонях. І ў тым жэсце — як у Евангеллі — прагучала: «Пусціце дзяцей да Мяне».