Пілігрымка сэрцаў: ад Варнян да Будслава — шлях малітвы, гісторыі і Божай ласкі

Лета лашчыцца сонцам і абяцае духоўны ўраджай, калі сэрцы адчыняюцца на сустрэчу з Нябесным. І тады — дарога становіцца малітвай, храм — прыпынкам ласкі, а кожны падарожнік — пілігрым душы.

15 ліпеня парафія святога Юрыя ў Варнянах здзейсніла не проста аўтападарожжа — яны пачалі Пілігрымку сэрцаў, у якой кожны кіламетр азначаў яшчэ адзін крок да сустрэчы з Богам. Удзячнасць напаўняе сэрцы за натхненне і клопат пробашча кс. Віктара Захарэўскага, што вядзе сваю супольнасць у святле веры, як добры пастыр, як духоўны маэстра.

Дзесяць святыняў — дзесяць вокнаў у Неба.

Кожны касцёл — як паэма, напісаная каменем і духам:

• У Канстанцінаве Маці Божая Унебаўзятая ўзносіць нас да нябеснага святла, як зіхоткае світанне над душой.
• Нарач адгукаецца заклікам святога Андрэя: ідзіце, бо надзея жыве.
• У Мядзелі Шкаплерная Маці Божая ахінае малітвеннай цішынёй, як лёгкі ветрык ласкі.
• Ваўкалата — дзе Ян Хрысціцель кліча да пакоры і перамогі над унутраным пустэльніцтвам.
• Параф’янава — дзе Марыйная пяшчота суцішае, як споведзь у змроку.
• Будслаў — сэрца пілігрымкі, цудоўная арка, праз якую праходзіць час міласэрнасці і абнаўлення.
• Даўгінава — з урокамі святога Станіслава пра вернасць нават у ціхім служэнні.
• Вілейка — дзе крыж узвышаецца як сімвал перамогі праз ахвяру, што дае жыццё вечнае.
• Войстам — Найсвяцейшая Тройца яднае, як тры ноты гармоніі ў святой мелодыі.
• Смаргонь — дзе святы Міхаіл абараняе веру, нібы анёл з мячом святасці.

Будслаў — кульмінацыя шляху. А цэнтральным месцам духоўнага падарожжа стаў Нацыянальны санктуарый у Будславе, які займае цэнтральнае месца ў жыцці Касцёла на Беларусі. У гэтым годзе Будслаў прымае пілігрымаў у асаблівы перыяд — Юбілейны, або Святы год, які адзначаецца ў Касцёле кожныя 25 гадоў. Гэта не проста дата ў календары, гэта сакральны час навяртання і адпачынку, калі чалавек запрашаецца да глыбейшых адносінаў з Богам, з самім сабой і стварэннем. “Гэта час абнаўлення нашага жыцця, магчымасць пасеяць тое, што дазволіць нам вярнуць давер і аднавіць чалавечыя адносіны”. Будслаўскі санктуарый у гэтым годзе — як адкрытая брама да Міласэрнасці, як свята духоўнага абнаўлення, дзе Марыя кладзе руку на твар чалавецтва і шэпча: “Не бойцеся — Я з вамі”.

Святую Імшу ў санктуарыі пілігрымы разам з кс. Віктарам перажылі як кульмінацыю сваёй духоўнай дарогі. Гэта быў момант супакою, еднасці і Божага слова, што пранікае глыбей за шум дарогі і нават глыбей за сэрца.
У святле марыйных абразоў і між золата скляпенняў будслаўскага санктуарыя ксёндз Дзмітрый Дубовік распавядаў пра святыню з пакорай і трапятаннем, нібы пра найсвяцейшыя рэліквіі любові. Кожная ікона, кожны роспіс — не проста фарба на дрэве, але дыханне веры, якое працінае стагоддзі, як душа святыні, што моліцца разам з людзьмі. І калі ён расказваў пра гісторыю касцёла, здавалася, самі камяні шапталі малітвы, а ветры будслаўскіх палёў пераказвалі благаслаўлёную повесць Багародзіцы

Малітва ў кожнай сцежцы. Святары — як вартаўнікі святыняў — сустракалі пілігрымаў з цеплынёй і мудрасцю. Кожны храм гаварыў сваім голасам: праз камень, праз абразы, праз водгалас людзей. Асаблівай духоўнай з’явай стаў прыпынак у Смаргоні, у касцёле святога Міхаіла. Тут, сярод цішыні і малітвы, ксёндз Артур Ляшнеўскі SDB, пробашч парафіі, з цеплынёй распавядаў пра святыню, як быццам адкрываў сэрца, напоўненае малітвай, гісторыяй і пяшчотай. Яго аповед быў настолькі жывы і цікавы, што слухачы, не заўважаючы часу, пагрузіліся ў кожнае слова, як у глыбокую раку духоўнай памяці. Здавалася, што ён сам пражыў той далёкі час, бачыў тыя гістарычныя моманты, адчуваў дыханне стагоддзяў. Нягледзячы на позні час, прысутныя забываліся пра стому — настолькі аповед святара быў прасякнуты духам і шчырасцю. Але самым трапяткім момантам стала сустрэча з былым пробашчам — кс. Здзіславам Пікулам SDB, духоўным бацькам, які на працягу 24 гадоў быў апекуном парафіі святога Юрыя ў Варнянах.

Сустрэча, якая пераўзыходзіць час. Кс. Здзіслаў разам з пробашчам сустракалі аўтапілігрымаў на парозе касцёла, было адчуванне, што адчынілася брама памяці. Яго постаць — стомленая, але з узнёслымі вачыма — стала для пілігрымаў знакам вернасці, святасці і сэрца, якое не стамляецца любіць. Ён не проста прывітаў, ён абняў парафіянаў сваім позіркам, як бацька, які сустракае дзяцей, што вярнуліся з далёкага шляху.

Яго словы — простыя, але прасякнутыя глыбінёй: «Я памятаю кожнага з вас, як частку святыні, што не ў сценах, а ў людзях. Маё служэнне было дарам, які працягваецца праз вас…» Плакалі вочы, маўчалі словы, але сэрцы спявалі. Гэта была малітва без малітвы — сустрэча, што пераўзыходзіць час.

На захадзе дня — святло не згасае. Познім вечарам, стомленыя але прасветленыя, пілігрымы вярталіся з пачуццём удзячнасці — бо здзейснілі не толькі дарогу з Варнян да Будслава, але і шлях унутраны, шлях да глыбінь. Парафіяне з любоўю дзякуюць пробашчу Віктару: “Вы адчыняеце нам храм не толькі брамай, але і сэрцам”.

больш фота тут